Biogramy

Wacław Taranczewski, urodzony w 1903 r. w Czarnkowie, zm. w 1987 r. w Krakowie. Malarz polski. Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, ASP w Krakowie i w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia ukończył w 1931 r. a w następnym roku artysta po raz pierwszy pokazał swe obrazy na II Salonie Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. Pierwsze indywidualne wystawy Taranczewskiego odbyły się w Poznaniu (1932, 1936), Krakowie (1934) i Warszawie (1938). W latach 1933-39 był członkiem warszawskiej grupy Pryzmat. Od 1935 r. mieszkał w Poznaniu biorąc udział w życiu tamtejszego środowiska artystycznego, był założycielem galerii wystawowej Salon 35 a po wojnie współtworzył poznańską Państwową Szkołę Sztuk Plastycznych. OD 1950 r. związał się na stale z Krakowem, gdzie do 1970 r. był profesorem malarstwa dekoracyjnego na ASP. Równocześnie prezentował swe prace na indywidualnych wystawach w Poznaniu (1948, 1958, 1970), Sopocie (1957), Krakowie (1958,1969) oraz Warszawie (1968, 1970). Taranczewski malował martwe natury, portrety i pejzaże. Szczególną wagę przywiązywał w swoich dziełach do zestawień kolorystycznych i kompozycji. Jego domeną było również malarstwo dekoracyjne, wykonał m.in. polichromię auli Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (1947), do poznańskich kościołów NMP (1954) i św. Marcina (1957) oraz w kilku kościołach na obszarze diecezji tarnowskiej: katedrze w Tarnowie, kościele św. Mikołaja w Bochni, w Nagoszynie, w Radłowie (1955) i w Uściu Solnym (1966).

Tekst umieszczony 11.09.2003, ostatnio aktualizowany 20.02.2006

LITERATURA

Sztuka świata. Leksykon L-Z, t. 13, Warszawa 2000
Strona internetowa: www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_taranczewski_waclaw

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł